Ale dla mnie to coś wspaniałego. Mąż zgodził się na wyjście (a właściwie na wyjazd) z domu gdzieś indziej niż do lekarza i czuję się jak więzień na przepustce.
Jest cudownie. Siedzę w ogródku u teściów, słoneczko grzeje, wiaterek jest bardzo delikatny.. A ja? A ja czuję, że żyje. Mam energię do życia :D
Tylko co ja zrobię z tą energią? Okna bym umyła, bo w domu słońca nie widać, ale mi nie wolno.. Może chociaż wstawię pranie :D
Przy tak pięknej pogodzie to raczej twarz do słoneczka, a nie pranie.
OdpowiedzUsuńPraniem mąż się zajmie. ;)